สิ่งที่ข้าพเจ้าหวั่นวิตกเป็นที่สุดคือกลัวว่าจะไม่รู้จักตนเองดีพอ จะรู้อยู่ก็แต่ความวิเศษเป็นเลิศมนุษย์ของตน และทำทุกอย่างถูกหมดไม่มีผิด ใครตำหนิไม่ได้ แต่ความเสียหายอันเป็นสันดานของตัวเองมองข้ามไปเสีย ข้าพเจ้าวิตกไปว่า ยามเมื่อสมรรถภาพข้าพเจ้าด้อยถอยลง ไฟแห่งความกระตือรือล้น อยากจะทำลดน้อยลง หรือมอดไปจนสิ้น ความใฝ่ใจในวิชาการ ความสำรวมในการวางตัวประพฤติตนให้อยู่ในวิถีทางที่ชอบ และความรู้สึกอยากทำประโยชน์ เหล่านี้หมดสิ้นไปแล้ว
แต่ข้าพเจ้ายังไม่รู้ตัวเลย จึงคงรับตำแหน่งนี้อยู่ ข้าพเจ้ากลัวว่าตัวเองจะหลงไหลฟั่นเฟือนให้เห็นว่าตำแหน่งนั้นคือหน้าที่และความรับผิดชอบ เมื่อไร้สมรรถภาพแล้วก็ควรหลีกทางให้คนที่เขาทำงานได้เข้ามาทำ ข้าพเจ้ากลัวเช่นนี้
ข้าพเจ้าอธิษฐาน ให้ได้กลับมาอ่านข้อความนี้อีกเมื่อ 20 ปีไปแล้ว และขอให้อ่านครั้งนั้น ได้เกิดความรู้สึกดั่งเช่น ที่มีความรู้สึกในขณะนี้เถิด
จาก หน้าปกของสมุดที่นักศึกษาแพทย์ชั้นปี 1 ทำ
ของ โกมล คีมทอง
12 กรกฎาคม 2537
