(แค่) บันทึกของหมอคนหนึ่ง

ตอนสมัยเป็นนักศึกษาแพทย์ จำได้แม่นเลยครับว่า มีหนังสืออ่านนอกเวลาชื่อว่า “The Doctor” ซึ่งอยู่ในหลักสูตร แต่งโดย Dr. Edward E. Rosenbaum เนื้อหาโดยคร่าวๆกล่าวถึงหมอคนหนึ่งซึ่งต่อมาเป็นมะเร็งที่กล่องเสียง ต้องฉายแสง และต้องตกอยู่ในฐานะของคนไข้ จำรายละเอียดไม่ได้แล้วครับ เพราะนานมากแล้ว แต่จำได้ว่าเป็นหนังสือที่อ่านแล้วประทับใจมาก อ่านฉบับภาษาอังกฤษทั้งเล่มอย่างน้อย 2 รอบ รู้สึกเหมือนกับเคยทำเป็นหนังด้วย เพื่อนๆนักศึกษาแพทย์ตอนนั้นจำได้ว่าหลายคนไปหาหนังมาดู แต่ผมเองอ่านหนังสืออย่างเดียวครับ จำได้แม่นโดยเฉพาะตัวละครเอก ซึ่งเป็นหมอ ซึ่งมีความคิดและประสบการณ์ในการเป็นหมอมายาวนาน แต่ต้องตกอยู่ในฐานะคนไข้ ซึ่งความรู้สึกต้องต่างกันไปแน่นอน จากคนที่เคยเป็นผู้รักษา เป็นผู้ถูกรักษา จากคนที่เคยออกคำสั่ง หรือตัดสินใจในฐานะหมอ กลับต้องมาพึ่งคนอื่น ถูกออกคำสั่ง ฯลฯ

ประเด็นเล็กๆน้อยๆซึ่งบางครั้งในฐานะหมอเราเห็นว่าเป็นเรื่องธรรมดาเสียเหลือเกิน แต่พอตกเป็นคนไข้บ้างก็ว่าไม่ธรรมดา เพราะสภาพจิตใจต่างกันมาก เช่นเราบอกให้คนไข้ไปเจาะเลือด แล้วรอผลหรือให้มาฟังผลวันหลัง เราบอกไปด้วยความเคยชิน แต่ถ้าเราไม่มาเป็นคนไข้เองเราเคยคิดไหมว่า ขณะที่เขาถูกเจาะเลือด หรือรอผลเลือดเขาจะมีความกังวลมากแค่ไหน โดยเฉพาะถ้าหมอกำลังสงสัยโรคร้ายแรงต่างๆ เขาอาจจะกลุ้มใจ กินไม่ได้นอนไม่หลับ ระหว่างที่รอผลการตรวจ ซึ่งหมอๆอย่างพวกเราควรต้องคำนึงถึงจุดนี้ไว้บ้าง

นี่คือหน้าปกหนังสือครับ

. . . → Read More: แง่คิดจากหนังสือ The Doctor