(แค่) บันทึกของหมอคนหนึ่ง

ผู้ชนะ    จะเห็นส่วนหนึ่งของคำตอบอยู่เสมอ

ผู้แพ้     จะเห็นส่วนหนึ่งของปัญหาอยู่เสมอ

ผู้ชนะ    มักจะมีโครงการ

ผู้แพ้     มักจะมีข้อแก้ตัว

ผู้ชนะ    จะพูดว่าให้ฉันทำให้คุณเถอะ

ผู้แพ้     จะพูดว่านั่นไม่ใช่งานของฉัน

ผู้ชนะ    มองเห็นคำตอบในทุกปัญหา

ผู้แพ้     มองเห็นปัญหาในทุกคำตอบ

ผู้ชนะ    พูดว่ามันอาจจะยาก แต่มันเป็นไปได้

ผู้แพ้     จะพูดว่ามันอาจจะเป็นไปได้ แต่มันยากเกินไป

จาก    คติชีวิต หน้า 33-34
ของ    นักเขียนนิรนามชาวต่างประเทศ

15 . . . → Read More: ผู้แพ้-ผู้ชนะ

           “ไม่ใช่ผมหรอก” สิงห์หนุ่มสั่นหัว”มีแต่คนโง่เท่านั้นที่เสี่ยงโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ นั่นไม่ใช่วิธีแสดงความกล้าหาญ ไม่เลยแม้แต่นิดเดียว นักสู้ที่ดีจะไม่ใช้วิธีเสี่ยงโดยไม่จำเป็น นี่คุณรู้อะไรมั้ย แพม? ตอนผมเป็นเด็กหัวเท่ากำปั้น ทุกคนล้วนตราหน้าผมว่าขี้ขลาด ไม่กล้ากระทั่งจะเดินข้ามท่อนซุงที่พาดเหนือหุบเขาสูงชัน เด็กอื่นๆล้วนเดินข้ามไปข้ามมาเป็นว่าเล่น แต่นั้นต้องไม่ใช่ผม เพราะมันไม่ได้อะไรที่เป็นประโยชน์แต่ถ้าหากพลาดเมื่อไรก็ตายเมื่อนั้น

เอาล่ะสำหรับผม ถ้าผมรู้ว่ามีสิ่งที่ผมต้องการอยู่อีกฟาก ผมก็จะข้ามไปเอามาให้ได้ ต่อให้ไม่มีท่อนซุงพาดขวางก็เถอะ ผมต้องหาวิธีให้ได้ คนอย่างผมไม่เคยคิดเสี่ยงถ้าไม่จำเป็น”

ชายหนุ่มยิ้มให้ “มันมีความต่างกันอยู่นะแพม ระหว่างความกล้ากับความโง่ น่ะ”

จาก    ล้างเดนนรก

ของ    Louis L’A Mour ศักดิ์ บวร แปล

26 . . . → Read More: ความกล้าและความโง่

            สิ่งที่ข้าพเจ้าหวั่นวิตกเป็นที่สุดคือกลัวว่าจะไม่รู้จักตนเองดีพอ จะรู้อยู่ก็แต่ความวิเศษเป็นเลิศมนุษย์ของตน และทำทุกอย่างถูกหมดไม่มีผิด ใครตำหนิไม่ได้ แต่ความเสียหายอันเป็นสันดานของตัวเองมองข้ามไปเสีย ข้าพเจ้าวิตกไปว่า ยามเมื่อสมรรถภาพข้าพเจ้าด้อยถอยลง ไฟแห่งความกระตือรือล้น อยากจะทำลดน้อยลง หรือมอดไปจนสิ้น ความใฝ่ใจในวิชาการ ความสำรวมในการวางตัวประพฤติตนให้อยู่ในวิถีทางที่ชอบ และความรู้สึกอยากทำประโยชน์ เหล่านี้หมดสิ้นไปแล้ว

แต่ข้าพเจ้ายังไม่รู้ตัวเลย จึงคงรับตำแหน่งนี้อยู่ ข้าพเจ้ากลัวว่าตัวเองจะหลงไหลฟั่นเฟือนให้เห็นว่าตำแหน่งนั้นคือหน้าที่และความรับผิดชอบ เมื่อไร้สมรรถภาพแล้วก็ควรหลีกทางให้คนที่เขาทำงานได้เข้ามาทำ ข้าพเจ้ากลัวเช่นนี้

ข้าพเจ้าอธิษฐาน ให้ได้กลับมาอ่านข้อความนี้อีกเมื่อ 20 ปีไปแล้ว และขอให้อ่านครั้งนั้น ได้เกิดความรู้สึกดั่งเช่น ที่มีความรู้สึกในขณะนี้เถิด

จาก    หน้าปกของสมุดที่นักศึกษาแพทย์ชั้นปี 1 ทำ

ของ    โกมล คีมทอง

12 . . . → Read More: สิ่งที่ข้าพเจ้าหวั่นวิตกที่สุด