เชื่อว่าแพทย์หลายๆคนโดยเฉพาะอายุรแพทย์ส่วนใหญ่ จะไม่มีใครไม่รู้จักตำราแพทย์ ที่ถือว่าเป็น Standard textbook ของ Internal Medicine เล่มหนึ่งคือ Harrison’s Principle of Internal Medicine ตำราเล่มนี้ถูกพิมพ์มายาวนานมาก ตั้งแต่คศ. 1950 จนถึงในปัจจุบันก็เป็น edition ที่ 18 แล้ว
นักศึกษาแพทย์ แพทย์ประจำบ้านหลายคนเห็นขนาดหนังสือเล่มนี้แล้วก็ท้อ เพราะมีขนาดใหญ่มาก เป็นปกแข็ง 2 เล่ม ยิ่งไปกว่านั้นยังมีส่วนที่เป็น electronic chapter อีกต่างหาก นัยว่าถ้าพิมพ์ลงเป็นกระดาษทั้งหมดหนังสือจะมีขนาดใหญ่กว่านี้อีกมาก
มีหลายบทครับใน Harrison’s ที่อยากจะแนะนำให้อ่านมากๆ โดยเฉพาะในบทแรกๆ รวมถึงบทที่ว่าด้วย symptomatology ต่างๆ น่าอ่านมาก แต่วันนี้จะมีแนะนำให้อ่านบทที่ 1 ก่อน ซึ่งผมว่าเป็นบทที่สำคัญ และเขียนได้ดีมาก เกี่ยวกับเวชปฏิบัติของการเป็นแพทย์ ซึ่งมีเนื้อหารวมถึงจริยธรรม ความสัมพันธ์ระหว่างแพทย์กับคนไข้ และ professionalism ซึ่งมีหลายตอนที่ผมประทับใจครับ
จึงจะขอยกบางช่วง บางตอนมาให้ลองอ่านกันครับ
Physicians must never forget that patients are individual human beings with problems that all too often transcend their physical complaints.
They are not “cases” or “admissions” or “diseases”. Patients do not fail treatments; treatment fail to benefit patients.
No greater opportunity, responsibility, or obligation can fall to the lot of a human being than become a physician. In the care of the suffering, [the physician] needs technical skill, scientific knowledge, and human understandings…
Tact, sympathy, and understanding are expected of the physician, for the patient is no mere collection of symptoms, signs, disordered functions, damaged organs, and disturbed emotions.
[The patient] is human, fearful, and hopeful, seeking relief, help and reassurance.
